Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lata pięćdziesiąte, Scotland Yard i Wielka Brytania. Tyle wystarczyło by kupił mnie opis "Sprawy lorda Rosewortha". Uwielbiam klimaty tamtych czasów – i spodziewałem się czegoś, z czego ów klimat będzie gęsto wyciekać. Nieco się zawiodłem. W książce mamy do czynienia z dwoma wątkami. Jeden dotyczy byłej (bo zmarłej) żony głównego bohatera, Jonathana, a drugi śmierci lorda Rosewortha – pana z tytułu. Oba oczywiście są ze sobą jakoś powiązane. I jak sam zamysł jest w porządku, tak w sposobie poprowadzenia fabuły brakowało mi jakiejś dynamiczności, większego pomysłu (sam wstęp był już bardzo powolny, wręcz ociągający się). Przez całość przebrnąłem właściwie bez większych emocji, pomijając kilka pomniejszych momentów, w których akcja dostawała chwilowy "zastrzyk" – co ostatecznie w moim odczuciu uratowało tytuł. Nieznacznie przeszkadzał mi styl powieści. Zbyt często pojawiały się finezyjne zdania; mam wrażenie, że autorka chciała tak urozmaicić treść, ale za bardzo przesadziła z ich częstotliwością. Przez przesyt takich opisów, czytanie stawało się ciutek męczące. Między dialogami często powsadzane były opasłe bloki tekstu, co zaburzało tempo i rujnowało napięcie. Nie wspominając o wielu przydługich zdaniach (niektóre ze spokojem możnaby podzielić na kilka mniejszych),oraz zbędnych, nic nie wnoszących opisach. Sporo z nich możnaby usunąć, a fabuła ani klimat wcale by na tym nie ucierpiały. Klimat. No właśnie. Jak na coś osadzonego w roku 1959, dialogi – w mojej opinii – brzmiały zbyt współcześnie, brakowało mi tego "czegoś". Gdybym dzisiaj wyszedł na ulice, na bank usłyszałbym podobne rozmowy i zwroty jakie zostały użyte w książce. Mamy jeszcze postacie... I oprócz panny Ruth oraz ojca głównego bohatera... Wszyscy wydawali mi się w większym bądź mniejszym stopniu nijacy. Autorka poświęciła za mało miejsca (około do połowy książki każda postać może dostała ze 2-3 akapity) żeby bliżej zapoznać z nimi czytelnika. Nawet sam Jonatan za bardzo się nie odznaczył. Owszem był całkiem sympatyczny, jednak często sprawiał wrażenie nieomal dziecinnego, i niby popychał akcje do przodu, ale nie czułem żeby jego wkład w sprawę wiele wnosił.